Spiritual Walking Trip to the Himalayas (2002)

When I was young, I used to dream of going to the Himalayas. Having grown up in a tropical zone, I had never seen the snow. The desire to touch the white snow had never dimmed from my mind. The opportunity to fulfill my dream came when I found out about the spiritual walking trip. However, it was quite late when I came to know about it. This causes me to think that the dream would always be a dream. The Indo-Pak conflict caused the trip to be postponed, however it gave me time to prepare myself for the trip.

The destination of this trip was the source of the Ganga and Yamuna Rivers, which are believed to be holy places for Hindus and Buddhists.
There were nine people on our trip including Thai, Burmese, Indians, and Germans. The differences between races and beliefs did not matter to us. We united for a common destination.
The Hindi prayer of Dr. Mani or Uncle Mani signified the beginning of the journey and the unity. The twelve days from now, we were about to encounter many difficulties. Therefore, Uncle Mani reminded us to help and understand one another. Beyond everything was unity.

The main vehicle for this trip was a van the body of which was like a four-wheel car in Thailand. However, this van seemed to be designed for a short journey. This caused the first night of the trip to be full of suffering (I got a fever) together with fear.
I did not know whether it was my luck or not that I had to sit beside the driver. I felt I can appreciate the beauty of nature more than others. Unfortunately, in the early morning our driver had exhausted his energy. His eyes closed constantly. At that time my heart was in my mouth as I saw the driver close his eyes for quite long.
However, after two days of travel we reached Hanumanchart city. It was the starting point of our trekking trip to the Yamuna River.

The journey form Hanumanchart to the Yamuna River was abut sixteen kilometers. After a few minutes of walking, our group was broken into two. This was so because of Peter and Bergita, a couple from Germany who walked as if they were in an Olympic Marathon. We could not ever see their backs from our distance. They were followed by a Burmese lady who was very enthusiastic. Next was Rajrot who moved like a monkey. Our line. Though there were many obstacles, everyone tried to overcome them.
While I was walking, I met a number of people together and greeted them in Hindi. It was raining throughout the journey. It made me feel cold like never before. Though my body was full of sweat as soon as I stopped a walking, I felt the coldness. I felt that the coldness had spread throughout my body. The last distance urged me to imagine various things, a warm bed, a saddled horse, or even a huge elephant that could pull me to my destination. This may be psycho mechanism to escaping suffering. Whenever I face a tough time, I always think of various means of convenience.

However, as time passed, I found myself standing in front of a temple. This temple has a fountain, which emerged from stone. It was so queer that while the surrounding water is very cold, this fountain had hot water. The temple allowed for pilgrims to come and bathe from this fountain. At that time, I felt very cold, as we had to take off our shoes while walking in the temple. Each step absorbed the atoms of coldness and spread to the bone. That time I could not appreciate any beauty of the nature because of the poison of coldness.

Before coming down from the temple, we paid homage to the river by throwing grain and flowers into the fountain then being anointed with red spot on the forehead. As soon as we finished the ceremony I heard another holy sound “hundred fifty.” First, I thought it was a magic spell for ending the ceremony. However, when I saw somebody’s hands were extended to me I thought it was one of the procedures of worship. Fortunately, Mr. Moo bargained the price down to three people for one hundred rupees. This may be said to be a costly holiness that is up for bargain.
After the journey to Yamunotri we stopped at a small town named “Uttaragasi.” This town was suitable for taking a rest. Over there, we had time to promenade along the river, visit the market and worship at the ancient Hindu temple. The oil lamp in this temple impressed me. The Hindu monk told us that the light of this lamp has never been extinguished for about five hundred and fifty years.

I stared at the light, observing the belief that “the continuation of faithfulness is the path of history. People continue to refill the fuel of the lamp year after year, generation after generation. These people are the river of the passage of time and the creation of history.” When I saw a number of people flowed into the this temple, I strongly believed that the light in this lamp would continue to be lit longer than the period of my lifetime.

After the group had recharged its energy, next day we started our journey to “Ganggotri”, the door to the Ganga River. On the way, we had to stop for a while because of a huge stone the size of a young elephant was lying across the road. I was one of the people who went to see that huge stone. I myself knew well that I was not a superman. I could only look at that stone and walk past it to go to find breakfast to maintain life. As soon as the Indian soldier’s jeep ran pass the tea stall there were the weapon’s sound everywhere. After sometime, our driver pressed a horn for signing that everything was ready.
When we reached “Ganggotri” we rented a room in one guest house for keeping an unnecessary luggage. Unluckily, Perter, a German guy, got a fever since we came down from Yamuna. We had to wait for him to recover at the hill.

The journey from the Ganggotri to Khomukh (Upstream of the Ganga River) is nineteen kilometers. For us it needs two days to reach there (not in a hurry). Because of landslide in the morning, we decided to take a rest at ninth kilometer, which was the small pit stop.

During my journey today I recalled the memories in the past. Memory made me cry. I could not remember when was the last time that I cried and for what. This time I came to touch the weakness of my soul. Each step on the soil seemed to increase my weakness.

Until now, I am in Himalaya, my legs are about to lead my body to Gauggo. However, my heart was felt the other things. The feeling of insecurity caused my soul deep into the imagination. The soft sound of my mother can be heard form within my soul. The image of home is just like the far reaching love. Various relationship worries and various stories that had happened in my life were recalled. For a little while, I totally forgot where I was and where is my destination. Until the tear came out from the eyes, I soon awaked. Moreover, I cannot stop the tear that poured to the ground of Himalaya.

A night in the hug of Himalaya, I saw the stars shining behind the mountain. I hardly have a time to appreciate the beautiful corner of the sky that leads itself to the universe. The chilly coldness of the mountain and the sky had penetrated into the weaken soul and replaced with the power, decreased the selfness in thinking to a certain level.
Although, Himalaya is full of chill snow, the invisible power had created the warm and strength in my soul to open the eyes and welcomed the dawn.

I started walking to the upstream of the Ganga River with the blooming soul together with the clear sky. The sorrow had disappeared like the cloud, which is not visible today. Beyond me was not the blue sky. In front of the eyes is the mountain covering with snow. The image that I came across have became the representative image of the happiness in my thought.

We left our luggage at the fourteenth kilometer, the last pit stop of the traveler. We took a rest here and recharged the power to lead us to our destination in Khomukh. Though we did not carry our luggage along with us, the destination of the last five kilometers seemed to be very far. I saw Khomukh since I just started walking, but the more I walk was the farther the destination is.

Now the huge snow that looked like the stone was lying in front of me. No matter how vast the Khomukh is each single means the loss. The sacrifice of Khomukh that melt itself to be the source of the Ganga River. This may be either because of the faithfulness or for letting the others know their abilities.

However, for me it was not necessary to take the holy water back. Because, every moment that the Ganga flowed into my heart, it inspired love, calm, madness, compassion, coldness and destination. There are cycling without an end, which made no difference from the cycle of Ganga.
In the fresh air, now I can touch the Ganga River from within. Both the Ganga that flowed in front of me and those that calmly flowed within my soul.

หมายเหตุ *Spiritual Walking Trip to the Himalayas เป็นงานเขียนหลังจากที่ผมได้เดินทางไปกับคณะแสวงบุญที่ได้จารึกสู่ต้นแม่น้ำคงคาและยมมุนา กว่าครึ่งเดือน เราได้พบประสบการณ์มากมาย หลายเหตุการณ์เป็นบทเรียนแก่ผมมาจนถึงทุกวันนี้ งานชิ้นนี้ ได้รับการช่วยเหลือในเรื่องภาษาอังกฤษจากคุณจ๋า(ลูกศิษย์ ดร.มณี แห่งคณะรัฐศาสตร์มหาวิทยาลัยเดลี-ในขณะนั้นความรู้ภาษาอังกฤษผมอยู่ในขั้นติดลบ ซึ่งไม่ต่างจากทุกวันนี้) และได้รับการตกแต่งในอีกหลายปีต่อมาจากคุณแมว (ฝรั่งสาวที่ทำงานในศูนย์สตรีศึกษา ม.ช.) หวังว่าจะได้ทุกท่านจะได้ร่วมผจญภัยไปกับผมอีกครั้งหนึ่งครับ

**ผู้เขียนในชุดประจำชาติอินเดีย

แม้จะรู้สึกว่าการเดินทางครั้งนั้น ผมเป็นผู้ที่อ่อนแอที่สุดในกลุ่ม ทั้งด้านร่างกาย และจิตใจ การเดินไปร้องให้ไปตอนขึ้นภูเขา แสดงให้เห็นถึงความเปราะบางเป็นอย่างต่อแรงกดดันหลายอย่างในขณะนั้น

หิมาลัยได้มอบคำสอนให้ผมมากมาย ทั้งรู้ตัวและไม่รู้ตัว บางครั้งก็ระลึกได้หลังจากผ่านไปหลายปี

ณ.วันที่ต้นแม่น้ำคงคาทั้งสายปรากฏต่อสายตาผม คงคาทั้งสายได้ไหลอย่างสงบในจิตใจ นี่อาจจะเป็นแค่มายาภาวะหนึ่ง ความสงบที่แม้ไม่จีรังยั่งยืนเท่าไรในห้วงรู้สึกนึกคิดนั้น กลับเป็นเสี้ยวนาทีที่เย็นสงบ จนจิตยังร้องโหยหาในกาลต่อมา เนื่องจากไม่นานหลังจากนั้น คงคาที่เคยสงบ ก็กลับพัดพาอย่างบ้าคลั่ง

(หรือวัฏจักรแห่งจิต แท้จริงก็เป็นเช่นนี้)

นอร์บูลิงการ์ในขวัญเรือน

เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่คุณพิม แห่งนิตยสารขวัญเรือนได้นำเรื่องราวของร้านกาแฟเล็กๆในเมืองพะเยาอย่างนอร์บูลิงการ์มานำเสนอให้คนทั่วไปได้รู้จัก ทั้งที่มาที่ไป ปัจุบัน ความฝัน และอนาคตที่ฝันไว้(แม้หลายอย่างจนทุกวันนี้ก็ยังไม่เป็นจริงก็มี แต่เราก็หวังว่ามันจะเป็นจริงได้ในเร็ววัน) ทั้งนี้ต้องขอบคุณพี่ปอนด์ พิบูลศักดิ์ ละครพล ที่ผลักดันร้านเล็กๆของเราให้ปรากฏในคอลัม ร้านนี้ที่ฉันรัก ในฉบับเดือนแห่งความรัก

(ขอให้ความรักที่อบอุ่น ได้สถิตย์ทุกลมหายใจของเจ้าชายโรแมนติคแห่งพะเยาตลอดไปครับ)

ปล.ขอบคุณสำหรับคำโปรยบนหน้าปก (เห็นชื่อร้านตัวเองบนหน้าปกแล้วขนลุกดีคับ ปลื้มๆ)

จันทรุปราคา

วันนี้วันพระ และท่าทางจะเป็นวันที่สำคัญทางพระพุทธศาสนา ดูในปฏิทินพบว่าเป็นวันมาฆบูชา จำไม่ได้แล้วว่าวันนั้นมีเหตุการณ์สำคัญอะไร ทั้งๆที่แม่ง ออกข้อสอบทุกปี แต่ก็ไม่เป็นไร วันนี้ได้มาเวียนเทียนกะ แจน สหายคนใหม่ที่อายุห่างกะผมถึง 13 ปี (น่าเจ็บใจคือผมอายุมากกว่าแจน)

การได้อยู่กะเด็กๆทำให้ผมได้มีพลังเสมอ ที่สำคัญมันทำให้ผมรู้สึกว่าผมก็ยังเป็นเด็กอยู่ โลกกลมๆก็พลันสดใสขึ้นเมื่อได้อยู่ท่ามกลางเด็กๆ ชีวิตเต็มไปด้วยความฝัน ความหวัง ชีวิตก็พลันมีชีวาขึ้น แม้ความจริงวันนี้ที่โรงพยาบาลจะบอกว่าผมเป็นทั้งเก้าท์ คอเรสเตอรอลสูง ความดันสูง แดกยาเป็นกระบุงเท่าคนอายุ 60

เอาเถอะ...สังขารจะเป็นยังไงก็ช่างหัวมัน ทุกวันนี้ก็ยังอยากจะได้ฟีโน่ซักคัน ใส่แว่นไฮโซ ใส่ที่ดัดฟัน ทำผมฟูๆ ซิ่งรถหนีตำรวจรถไปนั่งร้านนมสด แดกหนมปังปิ้ง สัมผัสความสวยงามของพระอาทิตย์ตก และตื่นเต้นเสมอกับความสดใหม่ของชีวิตในวันพรุ่งนี้

ตัดภาพมาที่วัดหลวง ...บรรยากาศเปี่ยมไปด้วยศรัทธา ผู้คนคึกคักเฮฮา รถขายซาลาเปา ขนมจีบ ปลาหมึกปิ้ง เครปญี่ปุ่น ลูกชิ้นปิ้ง ชานมไข่มุก หลากหลายละลานตาดุจดังเหล่าพระอรหันต์ที่มาชุมนุมกันมิได้นัดหมาย (น่าเสียดายที่เลยเวลาพระเณรจะกินได้แล้ว งานนี้พระก็เลย นั่งดูชาวบ้านฉันขนมกันด้วยอาการน้ำลาย ส.เสฐบุตร)

ถัดไปไม่ไกล จอฉายหนังขนาดยักษ์ตั้งตระหง่าน รอฉายหนังฉลองศรัทธาให้เหล่าพุทธบุตรผู้มีดวงตาเห็นธรรม ได้เมามันกันกับหนังบู๊ล้างผลาญอย่างเรื่อง เจ้าอาวาสระห่ำ กระหน่ำเณรเลือดสีโคลน(ตอน เสียงเพรียกของพระไตรปิฏกอาถรรพ)นัดกะสหายจักร ภูมิสิทธิ (ผมให้ฉายาเอง มาจากจิตรภูมิศักดิ์จูเนียร์) ไว้หน้าซุ้มประตูเวลาหนึ่งทุ่ม ผมรีบมาให้ทันนัดอย่างสุดความสามารถ ทั้งๆที่ตอนสระผมเห็นว่า อีกห้านาทีจะหนึ่งทุ่ม ไม่เป็นไร ผมสระต่อและก็เลิกดูนาฬิกาเสีย เพื่อจะไม่ต้องผิดนัดกะน้องนุ่ง

ขับรถมาวัดด้วยจิตสงบสำรวม ปาดหน้ามอเตอร์ไซค์มาสามคัน (แม่งขับกวนตีน) จอดหน้าวัด เดินไปหาเพื่อน พบว่ากะลังสนทนาธรรมอยู่กับพ่อค้าชาไข่มุก จึงขอโทษที่มาสายและมุ่งหน้าไปเวียนเทียนกัน มารู้ตัวอีกทีพบว่า ตังค์ที่ติดกระเป๋ามามี 3 บาทไม่มีพอสำหรับดอกไม้ธูปเทียน กล้องที่แบกมาด้วยไม่มีแมมเมอรี่สติ๊ก เพราะเอาไปเสียบกะคอมตั้งแต่เมื่อวาน สมแล้วที่กูเป็นศิษย์ติช นัท ฮันท์ มีสติตื่นรู้อยู่ทุกลมหายใจ เฮ้อ .. โครตจะมีสติเลยกู ลืมแม่งให้หมด โชคดีที่ยังใส่กางเกงมาเวียนเทียนนะมึง

เดินรอบวิหารด้วยจิตอันผ่องใสในรอบแรก จิตใสกระจ่างแวว วาว พร้อมชกต่อยกะพระเณรแถวนั้นได้ตลอด เพื่อนรักก็โทรมา(เพื่อนคนนี้อายุน้อยกว่า 10ปี) อะตอมโทรมาจากม.รังสิตบอกว่าวันนี้จะมีเงาโลกบังดวงจันทร์ จะให้ดีก็ถ่ายรูปไว้หน่อย ....

(...ไม่พลาดอยู่แล้วเหตุการณ์สำคัญของจักรวาล นับประสาแค่ขนาดตอนงูเห่าเข้ามาที่วัด ตอนอยู่ที่ประเทศลาว เณรยังมาลากคอผมไปถ่ายเลย ก่อนกลับมามีข้างคาวหน้าเหมือนหมูบินมาเกาะต้นไม้ในวัด พระก็เรียก โยมต้าร์ไปถ่ายรูป นี่คงคิดว่าเราทำงานอยู่นิตยสารแปลก แต่มันก็เป็นโอกาสมากกว่าวิกฤติ เพราะก็ไม่ได้รับอุบัติเหตุจากการถ่ายรูปอย่างนี้ซักที แถมยังได้เห็นอะไรแปลกๆดีด้วย หนุกดีไปอย่าง)





เวียนเทียนเสร็จก็สนทนาธรรมกับ จักร ภูมิสิทธิ์ ทุกครั้งที่คุยกัน เราจะคุยกันสัพเพเหระ แต่ก็น่าแปลกที่คุยกันไม่เคยต่ำกว่า ชั่วโมงทุกที เรื่องในจักรวาลที่เราสองคนเอามาคุยกันมันช่างมีมากมายเสียจริง วันหลังน่าจะอัดเทปและลองเอามาถอดเทปคงได้หนังสือหลายเล่มเกวียนอยู่ดอก เป็นการคุยที่มีอรรถรส และได้ใช้สมองตลอด ดึงข้อมูลจากฐานข้อมูลที่บางอันไม่เคยถูกเปิดลิ้นชักหลายปี การคุยอย่างนี้ถือเป็นการบริหารสมองได้ดีนักแล แต่ก็เกรงใจแม่น้องเขาเสมอที่มาคุยกะลูกเขานานๆ บางวันก้ทำให้กลับบ้านมืดค่ำ แต่ก็ช่วยไม่ได้


ในพะเยาจะหาใครคุยแบบนี้ได้คงไม่มี (น่ามหัศจรรย์จริงๆ ) หรือเป็นเพราะคนบ้าย่อมคุยกะคนบ้ารู้เรื่อง นี่น่าจะเป็นไปได้สูงกว่าข้อวินิจฉัยอื่นๆ


ท่ามกลางผู้คนที่พยายามมาดึงด้าย สายสิญจ์บนหัวพวกเรา ค่ำคืนนี้เรื่องสนทนาในวิหารวัดหลวงของเราพูดถึงประเทศเกือบทั่วโลก หนักไปทางรัสเซีย ค่อนมาทางอินเดียในตอนท้ายของการสนทนา ด้านบุคคลก็พูดถึงท่านพุทธทาสมากหน่อย ผู้คนคงจะงงๆกะไอ้สองตัวที่ที่มานั่งคุยกันกลางวิหาร พร้อมมีเศษกระดาษที่เป็นบทความของจักร ที่เขียนไว้เกี่ยวกับประเด็นต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นโมสาร์ท จนถึงพุทธทาส


ใจจริงอยากจะไปนั่งกินข้าวหน้าอนุบาลกะจักรเพื่อคุยต่อ แต่นึกดูตังค์มีอยู่สามบาท อีกทั้งก็กินอะไรแสลงมากไม่ได้ก็กลับบ้าน


กลับมาที่บ้าน ตั้งขาตั้งกล้อง ส่องพระจันทร์ รู้สึกเอาว่าขอบตำแหน่ง 8 นาฬิกามันแลดูมัวๆ มืดกว่าทุกครั้งที่ส่อง แต่ก็คิดว่า จันทรุปราคา นั้นน่าจะบังเป็นเงาชัดๆกว่านี้ ก็เลยโทรหาอะตอมว่า ข่าวดังกล่าวมีมูลหรือไม่ ทำไมมันไม่บังจะๆ อะตอมก็กำลังส่องอยู่ก็บอกเช่นกันว่า ตากยุงมานานสองนานก็มิเห็นจะมีการบัง



ตอนหลังมาดูทีวีก่อนนอนพบว่า จันทรุปราคาครั้งนี้เป็นแบบเงามัว นั่นคือเงามัวบังว๊อบๆแวมๆนั่นเอง ก็ถึงบางอ้อว่าทำไมมันไม่บังซักกะ แต่รูปที่ถ่ายนั้นกดชัตเตอร์ในเวลากว่า สองทุ่มกว่าๆมากแล้ว ไม่แน่ใจว่านั่นคือเงาของโลกที่เสือกไปถูกเข้ากะผิวอันบอบบางของดวงจันทร์หรือไม่


อาจจะเป็นเฆฆก็ได้ แต่อย่างไรถ้าผู้รู้ด้านดาราศาสตร์ผ่านมาช่วยวิเคราะห์ทีว่าใช่ปะ


ข้ามมาเย็นวันนี้ ขณะกลับมาจากการออกกำลังกาย วันนี้พระอาทิตย์ตกอยู่หน้าบ้าน อาจหลาด (ไม่รู้ว่าอาจ-หลาด แปลว่าอะไรแน่ แต่เป็นคำเหนือที่เท่ห์ดี ความหมายน่าจะประมาณ จะๆ โต้งๆ เห็นๆ ผิดก็ขออภัย)





ช่วงนี้สังเกตุว่า พระอาทิตย์มีอาการบวมผิดปกติ ไตน่าจะมีปัญหา เหมือนคนบวมเหล้า ภาพพวกนี้ถ่ายหน้าบ้าน ซูมไปขณะที่พระอาทิตย์กำลังตกอยู่หลังต้นจามจุรี ก้ามปู และฉำฉา
วันนี้ก็เลยทำให้นึกถึงเย็นวันนั้น พระอาทิตย์ลูกใหญ่มากกำลังจะตก ตอนนั้นในตัวมีแต่มือถือ ก็เอามือถือนั่นแหละถ่ายรูป นี่ขนาดเอามือถ่าย ลูกมันยังใญ่ขนาดนี้ เห็นมั้ยครับ มันกำลังจะตกไปโดนดอยหนอก ตอนผมจอดจักรยานถ่ายรูปก็มีชาวบ้านจอดดูพระอาทิตย์ตกหลายคันเหมือนกัน นั่นคงเพราะพระอาทิตย์มันลูกใหญ่ผิดสังเกตุ และนี่เองที่เป็นสาเหตุของโลกร้อน (นี่ถ้าผมแบกกล้องธรรมกายผมมา คงเห็นภาพพระธาตุดอยหนอกและพระอาทิตย์คู่กันเป็นแน่แท้)


และนี่ก็เป็นตัวอย่างของการเอาสิ่งที่ไม่เป็นเรื่องเป็นราว มาเล่าเป็นเรื่องเป็นราว มาติดตามข่าวอื่นๆรอบวันกับข่าวรอบพะเยา วันนี้1.บีเอ็มซิ่ง น้ำมันพุ่งละแลงถนน
เกิดเหตุรถเฒ่าบีเอ็ม ท่อน้ำมันรั่ว ทำให้น้ำมันไหลเป็นทางจนหมดถัง แจ้งศัลแพทย์ผู้เชี่ยวชาญเย็บแผลนานกว่าหกชั่วโมง หลังผ่าตัดต้องไปซื้อน้ำมันใส่แกลลอนมาเติม เหตุการณ์ดังกล่าวสร้างความเสียวไส้แก่ผู้พบเห็น โชคดีที่ไม่มีประกายไฟขณะน้ำมันรั่ว

2.(หนุ่มพะเยาโวย ศูนย์มั่วสลับยาง โร่แจ้งศาลปกครอง)
พนักงานฟอร์ดเชียงราย สลับยางรถทั้งๆที่ไม่มีใครสั่ง เจ้าของรถเพิ่งสลับยางมา เข้าไปเช็ครถเพราะสัญญาณเตือนภัยรถทำงานตลอดจนไม่รู้ว่าภัยที่มันเตือนคืออะไร ขับออกมาเห็นใบเสร็จว่าสลับยางจึงเข้าไปอีกรอบเพื่อให้มันสลับอีกที ผู้เสียหายรี่เข้าแจ้งความและดำเนินคดีเพ่งแก่ทางศูนย์เรียกเงินกว่า 20 บาท

ล่าสุดประธานฟอร์ด อเมริกาออกแถลงการรับผิดชอบ พร้อมขอต่อรอง 15 บาทขาดตัว

3. กรมศิลปตะลึง รูปวาดโบราณ นานกว่าวัดกลางกว้าน

หลังจากที่กรมศิลปากรที่16 รับแจ้งจากพลเมืองดีว่า ในครัวนอร์บูลิงการ์มีการพบการเพ้นท์ลวดลายสวยงาม สัณนิฐานว่ามีเด็กมือบอนยุคบุพกาล มือบอนได้แต้มลวดลายไว้

4. ผู้ว่าพะเยาขนลุก ผวาปลาบินได้ ย้ำทุกฝ่ายพร้อมขอหวย

ภายหลังที่ชาวบ้านได้ร่ำลือกันว่า พบปลามังกรเหาะได้ ณ. หนุ่มอาควาเรี่ยม ผู้ว่าพะเยาไม่รอช้า สั่งทุกฝ่ายเตรียมอุปกรณ์ขอเลขเด็ด ข้าราชการในจังหวัดครวญ งบขอหวยล่าช้า หวั่นมีปัญหา

NiKon D300

นี่เป็นภาพฝีมือน้องแบ้งค์แห่งนิตยาสาร ปาจารยสาร ถ่ายรูปสวยจริงๆ (อุเทนเป็นนายแบบครับ) อาร์ตโครตๆ

เปิดบริการแล้ว เฮียบุก คาเฟ่

ข้าพเจ้าขอแนะนำว่า เมื่อพวกท่านไปเชียงรายครั้งใด ขอให้แวะชิมเกาเหลาเลือดหมูสหรส สาขานางแล ตรงข้ามบริษัทแป๊ปซี่ นอกจากอิ่มอร่อยกับอาหารกาย ท่านจะได้อิ่มอร่อยกับอาหารใจ ในอังกฤษแกลเลอรี่ ที่ที่ท่านจะได้เสพสัมผัสกับงานศิลปะของบรรดาเหล่าศิลปินที่หมุนเวียนมาให้ท่านยล ยังไม่พอ ยังมีอาหารสมอง จากหนังสือหลากหลายในเฮียบุกคาเฟ่ ร้านหนังสือน้องใหม่ ทวนกระแส ขอฝากไว้ในอ้อมใจของท่านทั้งหลายด้วยนะครับ
ผมชอบโลโก้ร้านมั่กๆ เป็นรูปนกแสก น่ารักดีครับ

พบน้องโพล้เพล้ นักเขียนใหญ่แห่งนิตรสารโคจร วันนี้ควบเวสป้ามาแต่แม่ฟ้าหลวง เพื่อเอาหนังสือทำมือมาวางในเฮียบุกคาเฟ่

แป๊ปซี่เต็มที่เลย !! เฮียบุกคาเฟ่ หาง่ายครับ ขอให้สังเกตุแป๊ปซี่ไว้