ภูตะวัน

ช่วงเดือนมิถุนายนที่ผ่านมา มีเพื่อนๆมาเยี่ยมดูร้านที่ไม่เสร็จซักทีหลายคณะ อย่างเพื่อนจากอินเดีย (โจกี้)ที่เข้ามาบวชในเมืองไทยและมาทัศนาจรทั่วประเทศพร้อมกลุ่มพระไทยร่วมรุ่นที่เคยเรียนด้วยกันที่อินเดีย และล่าสุด เพื่อนเก่าจากอาศรม จูเลีย สาวน้อยจากอเมริกาผู้กำลังทำปริญญาเอกด้าน พุทธมนุษยจิตวิทยา ขับรถมอเตอร์ไซค์จากแม่แจ่มมานอนบ้านอุเทน



ทุกครั้งที่มีแขกมาเยือน ตามมารยาทก็ต้องพาเที่ยวชมเมืองพะเยา โปรแกรมเที่ยวยอดฮิต ที่ผมคิดเอาเองว่าเป็นที่ควรไปก็มี หอวัฒนธรรมนิทัศน์(รวมหลักฐานโบราณคดีเมืองพะเยา) วัดศรีโคมคำ(ไหว้พระเจ้าตนหลวง) หอกลางน้ำ(ชมภาพเขียนคุณอังคาร)หอจดหมายเหตุพะเยา(ดูอาคารใหญ่โตอันว่างเปล่า)วัดอนาลโย(ชมสิ่งปลูกสร้างทางวัตถุอันยิ่งใหญ่เช่น พุทธคยาจำลอง บุษราคัมก้อนใหญ่มหีมา สะท้อนถึงบารมี(อิทธิพล)ของผู้จัดการวัดกลายๆ เมื่อก่อนคนยังนิยมไปเที่ยวกัน แต่หลังจากมีวัดใหม่ชื่อ เทสโก้ โลตัส คนพะเยาก็พากันไปทำบุญที่นั่น ด้วยศรัทธาในพระกรุณาธิคุณลดกระหน่ำราคาสินค้าโปรดปวงสัตวืโลกผู้ยาก) อ่างเก็บน้ำแม่ปืม และเก้าลอเก้า ที่ว่ามา นอกจากวัดพระเจ้าตนหลวงแล้ว ดูเหมือนไม่ค่อยมีคนพะเยาไปเที่ยวชม อาจจะเพราะราคาน้ามันที่สูง หรือ วัดใหม่ที่ว่า ไม่นานมานี้ จากคำแนะนำของอุเทน ทำให้ค้นพบสถานที่เที่ยวใหม่ นั่นคือ พระตำนักภูตะวัน ผมเองเชื่อว่าคนพะเยาส่วนใหญ่นั้นไม่เคยไป พระตำหนักที่ว่าตั้งอยู่ในเขตวัดอนาลโย (อันที่จริงมันก็ตั้งอยู่ในเขตอุทยานแห่งชาติดอยหลวงอีกที แต่ผมไม่กล้าพูดเพราะเกรงว่ากรมป่าไม้เขาอาจจะไม่ชอบเท่าไรที่พบว่าเราสร้างบ้านสวยๆในเขตนี้ได้)จากจุดสูงสุดของดอยใหม่ จะมีประตูขนาดใหญ่กั้นไม่ให้คนทั่วไปเข้าไป แต่ด้วยวันนั้นเรามากับฝรั่ง และคนไทยเกรงใจฝรั่งจึงไม่กล้าปฎิเสธ จึงนับเป็นครั้งแรกที่คนพะเยาอย่างผมจะได้ไปเห็นพระตำหนักภูตะวัน เมื่อขับรถคดเคี้ยวตามถนนลาดยางอย่างดีไปจนถึงยอดเขา เราก็จะได้พบบ้านหลังไม่ใหญ่สร้างด้วยไม้รูปทรงคล้ายสัณฐาคารในอาศรม ตัวด้านหน้าเป็นกระจกนิรภัยใสไม่มีรอยต่อแผ่นใหญ่เท่าตู้ใส่ปลาบึกในสยามพารากอน บริเวณหน้าบ้านมีระเบียงยื่นออกไปมองเห็นเทือกเขารอบๆและแลเห็นเมืองพะเยาและกว้าน เล็กจนเป็นเพียงธุลีใต้พระบาทผู้ที่นานๆครั้งจะมาประทับ
ในฐานะคนพะเยา ผมบังเกิดความปรีดาเป็นล้นพ้น ที่เห็นพระตำหนักแห่งนี้สร้างขึ้นมาอย่างสมฐานะของผู้มีบุญญาบารมี เป็นสรวงสวรรค์ที่ลอยอยู่บนศรีษะของชาวพะเยาผู้ทุกข์ยาก ปวงชนที่ยากไร้เหล่านี้หวังเพียงว่า พระองค์จะสรงเกษมสำราญ และทรงเป็นมิ่งขวัญให้พวกเขา เพื่อจะได้สวมเสื้อเหลืองและห้อยจตุคามอย่างนี้ต่อไป

ริมถนน

ความเดิมจากตอนที่แล้ว/สิบห้า มิถุนายน/ผมเดินเล่นกับโมโม่ตามถนนเส้นเก่า ขณะเดินผ่านที่เผาศพ ผมเห็นหมาสีขาว ขนยาว มีปลอกคอ นอนหอบเหมือนเพิ่งวิ่งมาราธอนมา,เพราะพอรู้ภาษาหมา เข้าไปสอบถาม รู้เพียงเขาหิวน้ำ จึงหาแก้วพลาสติคแถวนั้นเดินไปตักน้ำใน ร.ร. ...สี่รอบ คงหิวมาก นั่งดูเขาซักพัก นอนที่เดิม แมลงวันเริ่มตอม หายใจหอบ กลับบ้าน ขโมยขันน้ำ อาหารปลาไปวางให้ข้างๆ เผื่อหิว...สิบหก มิถุนายน กลับมาจากร้านกาแฟ พาโมโม่เดินเล่น ผ่านทางเดิม ลุ้น จะตายมั้ยน้อ..เออ ยังอยู่ นั่งได้ คิดๆ ต้องช่วยหละ ช่วยไงดีล่ะ ตัดสินใจ เอาวะ กลับบ้าน ขับรถไปรับสัตวแพทย์ เจรจา นั่งรอหน้าร้าน รอลูกค้ากลับหมด อือ มาก็มาหมอว่า /ที่เกิดเหตุ/พบชายสองคนกำลังมุงดูหมา ทราบภายหลังว่าเป็นคนเลี้ยงวัวหนึ่ง ครูหนึ่ง/ครูทัก เฮ้อ หมอมาพอดี -ทุกคนเห็นหมาตัวนี้ตั้งแต่เมื่อวาน วันนี้ผ่านมาเห็นอยู่ที่เดิมก็ผิดปกติ-หมอเข้าไปตรวจอาการ คลำๆ ข่าวดี ขาไม่หัก ฉีดยาแก้ปวด แก้อักเสบ/ข่าวร้าย แมลงวันมาวางไข่ในขนเพียบใกล้จะเป็นตัวแล้ว-เราต้องการที่ปลอดแมลงวัน /ดีเจวิทยุชุมชน(คนรักทักษิณผ่านมา)-วันจันทร์ผมจะประกาศหาเจ้าของให้ เออ น่าเอาไปลงสกู๊ปข่าวนะ-ครูทำท่าคิดหนัก -ผมน่าจะดูแลมันได้ช่วงนี้-เราได้ยินก็ดีใจ รีบถามบ้านจารย์อยู่ไหนหละครับ ผมจะไปส่งทั้งคนทั้งหมาเลย (เพราะรู้สึกพ้นภาระ)หมอก็ดีใจ -ผมจะไปดูแลฉีดยาให้ด้วย(นี่ก็กลัวต้องเลี้ยง) เออดีจัง ไปถึงบ้านครู เจอหมาห้าตัว แมวอีกเพียบ ถามดูก็ปรากฏเก็บมาทั้งนั้น โอ้ ของเราแค่โมโม่ตัวเดียวก็แย่แล้ว เออคนใจบุญจริงเขาก็กล้าที่จะช่วยเหลือจริงจัง ไม่เหมือนบางคน ใจดีแบบกล้าๆกลัวๆ ช่วยก็ครึ่งๆกลางๆ แค่จะไปเรียกหมอมาก็ไม่ค่อยกล้า จะทำดีนี่บางครั้งก็ต้องอาศัยการตัดสินใจ และพลังอยู่เหมือนกัน เฮ้อ...เรียนเรื่องโพธิสัตว์มาครึ่งปี ไม่เข้าใจ จนวันนี้ก็พอรู้ว่า เมตตา ต้องรวมเข้ากับ กรุณาจึงจะเกิดผล แต่ก็ไม่ง่ายเลยที่จะชนะความเห็นแก่ตัวที่พอกพูนอยู่หนาเตอะในใจเรา วันนี้ก็รู้สึกว่าอย่างน้อยเราก็กล้าตัดสินใจที่จะช่วยเหลือแม้ลึกๆก็ยังรู้สึกลำบากใจ มันไม่ไปด้วยจิตที่เต็มร้อย หลายเหตุการณ์ที่ผ่านมาทำให้กลัวที่จะต้องช่วยเหลือคนอื่น คำพูดหลายๆอย่างที่เคยโดนว่า เช่น เสือกบ้าง แส่หาเรื่องบ้าง ก็สะท้อนมาเป็นระยะ คงต้องฝึกอีกเยอะในหนทางอย่างนี้ เชื่อว่าหลายคนน่าจะรู้สึกประมาณนี้มาบ้าง อาจจะเรียกได้ว่าภาวะกึ่งเมตตา กึ่งกรุณา กึ่งเห็นแก่ตัวก็ได้ ยังดีเรื่องนี้จบลงที่มีคนรับอาสาเลี้ยงหมา นี่ถ้าไม่มีใครเอา เรื่องนี้จะจบลงอย่างไรหนอ เราเองจะกล้าพอที่จะอุ้มหมาเข้าบ้าน หรือมันจะนอนตายที่เดิม น่าสงสัยอยู่จริง.

ความฝันสิบสองประการ

ร้านกาแฟ นอร์บูลิงการ์ กำเนิดขึ้นภายใต้กฏแห่งความฝันสิบสองประการ อันจะเป็นบรรทัดฐานแห่งกิจกรรมภายในร้าน
ทั้งนี้ภายใต้ระบบการปกครองอันมีเจ้าของร้านเป็นประมุข ผู้ใดจะล่วงละเมิดมิได้ ดังรายละเอียดต่อไปนี้

1. จิตวิญญาณสถานบันเทิงแห่งนี้ มุ่งให้ประชาชนทั่วไป (เด็ก สตรี ผู้พิการ คนหนุ่มสาว คนชรา ผู้มีอำนาจ ไม่มีอำนาจ จน รวย คิดเหมือน คิดต่าง)
ได้ใช้เป็นที่ปะทะสังสรรค์ทางความคิด ความฝัน เพื่อค้นหากัลยาณมิตร ไปในการสานฝันต่างๆที่หลากหลายให้กำเนิดขึ้นมาบนโลกแห่งความจริง
2. เผยแพร่ จำหน่าย ดนตรี ภาพยนต์ งานเขียน งานศิลปะ ที่ไม่เป็นที่รู้จัก ให้เป็นที่รู้จักเพื่อประชาชนจะมีทางเลือกในการเสพงานศิลปะอย่างกว้างขวาง
3. จัดทำจุลสารคนพะเยา เพื่อ รวบรวมทัศนะความคิดของคนพะเยาที่มีต่อประเด็นภายในท้องถิ่น เพื่อรับทราบถึงสติ-ปัญญาคนพะเยาที่มีต่อประเด็นปัญหา
4. รวบรวมภาพถ่าย เมืองพะเยา และจัดหมวด เพื่อจัดพิมพ์ในรูปแบบโปสการ์ด
5. บริการรับส่งจดหมายเพื่อดำรงค์วัฒนธรรมการเขียนจดหมายที่เริ่มสูญหายเนื่องด้วยโทรศัพท์มือถือและอินเตอร์เน็ต
6. เปิดสอน ศิลปะการวาด การเขียน แก่ผู้ที่สนใจ เพื่อการรวมตัวเป็นกลุ่มศิลปะ วรรณกรรม ในพะเยาต่อไป
7. จำหน่าย ขนมที่ทำได้อร่อยเช่น กหรี่ฟัฟ และขนมพื้นเมืองพะเยา เช่นขนมต๊อบแต๊บ น้ำอ้อย
8. จำหน่ายกาแฟ อาบาริก้า 100% คั่วจากโรงงานหลังร้านสดมาก ห้ามดื่มเกินวันละเจ็ดแก้ว
9. ในร้านมีอินเตอร์เน็ตไร้สายความเร็วค่อนข้างต่ำ ประมาณ 150kb ไว้บริการ ขอให้ท่านใจเย็นเมื่อใช้งาน
10. ร้านกาแฟนี้ บริการที่พักสำหรับคนเดินทาง ไม่ว่าท่านจะเดินทางเพื่อแสวงหาอะไรอยู่ แวะมาพักได้ เจ้าของร้านเหงา
11. บริการพาเดินทางในจังหวัดพะเยา เราสามารถพาท่านท่องในซอกหลืบพะเยาที่ท่านไม่มีวันได้เห็นด้วยตนเอง พร้อมไกด์ผี ซีดีเถื่อน พงศวดารกระซิบ
12. เราต้องการเพื่อน คนบ้าจากทั่วโลก มารวมกันที่นี่ เพื่อซ่องซุมกองกำลังคนบ้า เพื่อนำพลังความบ้า มาเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีกว่า