หลวงพระบางรำลึก

ย้อนกลับไปปี 2007 ช่วงทำงานที่เวียงจันทน์ ได้มีโอกาสเดินทางไปหลวงพระบางคนเดียว ถือเป็นการเดินทางไปหลวงพระบางครั้งที่สอง ครั้งนี้ผมทำตัวไฮโซนั่งสายการบินลาวจากเวียงจันทน์ไปลงที่หลวงพระบางนับเป็นครั้งแรกที่ได้นั่งเครื่องบินรัสเซีย แบบใบพัด(บินครึ่งชั่วโมง ค่าตั๋วสี่พันกว่าบาท เพราะตั๋วเครื่องบินภายในประเทศสำหรับชาวต่างชาติจะแพงกว่าของประชาชนเขา แต่ก็ไม่อยากนั่งรถเมล์ หว่า 12 ชั่วโมงเหมือนตอนมาหนแรก) ครั้งแรกผมมากับพระที่เข้าอบรมตอนต้นปี มากันสองคันรถ ผมได้นั่งเก้าอี้เสริมบนรถเมล์ และรถก็เสียอีกหลายชั่วโมง (ขากลับตอนนั้นเป็นช่วงตรุษจีน ผมได้นั่งเรือด่วนกับอาจารย์สุลักษณ์และกล้านักเรียนศิลปะจากเมลเบริน เหมาเรือขาเดียวจากหลวงพระบางมาเชียงของในราคา 10,000 บาท ในเวลา 6 ชั่วโมงกว่าๆ) ครั้งนี้ ร่อนเร่คนเดียวประมาณ 3 วัน รู้สึกดีมากที่ได้อยู่คนเดียวจนได้กำหนดนัดเจอพี่ชายที่เดินทางมาจากชลบุรี นัดเจอกันที่สนามบินหลวงพระบาง หลังจากนั้นก็ได้ยืมมอเตอร์ไซค์เพื่อนชาวลาวที่ทำงานในยูเนสโก้ ฝ่ายมรดกโลก ตระเวนเที่ยวเป็นเวลา 1 สัปดาห์

น่าแปลกที่ช่วง 3 วันแรกในหลวงพระบาง ได้มีโอกาสพบกับคนไทยมากมายที่โชคดีก็คือ
ได้พบคุณธีรภาพ โลหิตกุล ตากล้องนักเขียนสารคดีที่เราชื่นชอบ ผมเคยไปฟังพี่ธีรภาพครั้งแรกที่วัดประทุมคงคา(กรุงเทพฯ)เรื่องประวัติศาสตร์เพื่อนบ้าน และมาเจอโดยบังเอิญอีกครั้งบนพระธาตุพูสี หลวงพระบาง(แต่พี่เขาคงจำผมไม่ได้หรอก) เกสเฮ้าท์ที่พักก็ยังติดกับร้านอาหารอินเดียอย่างนาซิม ที่เราเป็นลูกค้าประจำในเวียงจันทน์เด็กเสริฟหลายคนที่รู้จักและจำกันได้(เพิ่งมารู้ว่าเขามีสาขาที่หลวงพระบาง) ช่วงวันที่สองเราก็จะคุ้นหน้านักท่องเที่ยวที่จะพบกันในวัด ในร้านอาหาร จนทักทายกันได้ คงจะเหมือนเวลาที่อยู่ปายนานๆและทำให้รู้จักผู้คนทั่วไปหมด เมืองเล็กน่ารักคล้ายกัน และเมืองเล็กทั้งสองก็กำลังแย่เหมือนกัน โชคดีที่หลวงพระบางมียูเนสโกและกระทรวงวัฒนธรรมลาวที่เข้มแข็งคอยดูแล แต่ชาวบ้านจริงๆจะได้อะไรหรือไม่ ผมไม่แน่ใจ

หลวงพระบางตอนนั้นเพิ่งมีกฎห้ามชาวต่างชาติเช่ารถมอเตอร์ไซค์ในหลวงพระบาง เพราะมันสร้างความเดือดร้อนรำคาญแก่ชาวบ้าน โดยเฉพาะเมื่อฝรั่งพวกนี้เมาได้ที่ ตอนนี้ก็เลยเห็นเฉพาะชาวฝรั่งปั่นจักรยานกันอย่างเดียว เชื่อได้เลยว่าประเทศไทยไม่กล้าออกกฏอย่างนี้เป็นแน่ เพราะประเทศไทยถือว่า นักท่องเที่ยวคือพระเจ้า ไม่กล้าขัดใจ ทั้งๆเวลาที่คนเอเชียอย่างเราไปบ้านมัน มันก็ไม่เคยให้เกียรติ และเห็นหัว(ดำๆของเอเชียเลย)ตัวผมพอพูดลาว(สำเนียงเยงจันทน์)ได้บ้าง ก็อาศัยขับรถมอเตอร์ไซค์ของเพื่อนตระเวนไปที่ต่างๆได้ แม้แต่ค่าตั๋วเข้าชมก็ยังไปจ่ายในอัตราคนลาว เรียกได้ว่าไปอยู่กินบ้านเขา และยังจะไปเอาเปรียบเขาอีก (วัดพระแก้วเราก็เก็บชาวต่างชาติ 200 บาท ส่วนคนไทยฟรีเช่นกัน) สำนึกได้ไม่นานมานี้เองครับ

วัดแห่งนี้ เจ้าฟ้าที่จะขึ้นเป็นกษัตริย์หลวงพระบางต้องมาบวชที่วัดนี้ทุกพระองค์

ขากระทิง และเม็ดหมากค้อ(รสมันๆเหมือนอะโวคาโด โลละ 80 บาท-หรือ 20,000กีบ)

เข้าสู่ความมืด หมอกยามเย็น ชวนให้เหงาดีแท้

สารพัดกล้องบนพระธาตุพูสี

ฝรั่งหามุมถ่ายรูปบนพระธาตุพูสีได้หวาดเสียวดีมาก

ไม่รู้ว่า หลวงพระบางตอนนี้เป็นอย่างไร เมืองที่สงบจะถูกคนไทยขาช้อปไปถล่มเละ เหมือนที่ปายหรือไม่คอยดูกันต่อไปครับ.....